วันนี้ (1 มี.ค.65) มีรายงานว่า ที่ สภ.นนทบุรี "ไฮโซปอ" ตนุภัทร, "โรเบิร์ต" ไพบูลย์ และ "กระติก" อิจศรินทร์ ได้เข้ากราบขอขมา นางพนิดา ศิริยุทธโยธิน มารดาของแตงโม นิดา โดยทั้งหมดได้นำพวงมาลัยมาให้คุณแม่พร้อมกราบที่ตัก และได้แสดงความเสียใจต่อจากการไปของ แตงโม นิดา โดยคุณแม่ได้กล่าวให้อภัยกับทั้งนายตนุภัทร, นายไพบูลย์ แต่ยังไม่ให้อภัย "กระติก" อิจศรินทร์

แม่แตงโม - แม่ขอถามนะคะ คุณแม่ยังไม่ได้รับพวงมาลัยของน้องกระติก วันนนี้วันที่สี่แล้ว หนูไม่เคยติดต่อคุณแม่เลยว่าน้องแตงโมตกน้ำ เพราะเหตุใด มีปัญหาอะไร ปิดบังอะไรไว้ ลูกคุณแม่หนูรู้ว่าคุณแม่รักลูกมากแค่ไหน แล้วลูกก็รักคุณแม่เมื่อพ่อเขาไม่อยู่ เขารักคุณแม่มาก หนูมีปัญหาอะไรถึงไม่บอก 

กระติก -หนูขอโทษจริงๆ หนูตั้งสติไม่ได้ หนูเสียใจจริงๆที่ไม่ได้โทรหาแม่ หนูยอมรับ หนูสติแตกมากๆ หนูเสียใจกับการจากไปของโม 

แม่แตงโม - วันนี้วันที่สี่แล้วนะคะ ไม่เกี่ยวกับคุณแม่เลย เราเห็นกันมาตลอดเพราะหนูเป็นผจก.แตงโม ทำไมถึงพูดว่าไม่บอกคุณแม่เพราะคุณแม่ไม่ใช่นักดำน้ำ 

กระติก - สื่อสารไม่เก่งค่ะคุณแม่ แม่ก็รู้ว่าหนูสื่อสารไม่ได้ ณ ตอนนั้นหนูสติแตก หนูไม่รู้จะคุยกับแม่ยังไง เริ่มยังไง หนูเสียใจ หนูยอมให้แม่ว่า แต่หนูเสียใจจริงๆ 

แม่แตงโม - ตอนนี้นะคะ มีสื่อเยอะแยะ กระติกยังไม่ได้ร้องไห้สักครั้ง จริงๆ กระติกต้องร้องไห้ฟูมฟายสักครั้งนะ

กระติก -หนูขออธิบายนะ การแสดงออกต่างกัน หนูอยู่คนเดียวหนูร้องไห้ฟูมฟายได้ แต่หนูอยู่ต่อหน้าคนอื่นหนูทำไม่ได้ หนูพูดจริงๆ หนูเสียใจ แม่ต้องเข้าใจว่าหนูเป็นคนแบบนี้ ถ้าหนูอ่อนโยน มันก็คงจะดีกว่านี้ใช่ไหมแม่ แม้อยากเห็นหนูร้องไห้ใช่ไหม

แม่แตงโม -พูดกับแม่ตรงๆ นะปิดบังอะไรไว้หรือป่าว

กระติก -หนูไม่ได้ปิดบังอะไร คุณแม่คุยกับตำรวจนะะคะ หนูให้ปากคำกับตำรวจไว้หมดแล้ว วันนึงความจริงกระจ่าง จะรู้เอง หนูไม่มีอะไรปิดบังแม่เลย หนูอยากให้โมตื่นมาแล้วอธิบายกับแม่ แต่โมเขาไม่ตื่นมาแล้ว ทุกวันหนูนอนคิดถึงโม

 แม่แตงโม -หนูอธิบายสิ มันเกิดอะไรขึ้นในเรือ

กระติก -หนูเล่ากับตำรวจไปหมดแล้ว ซื่อๆ เลยหนูชวนโมไปลงเรือแค่นั้นเอง แล้วเดินไปฉี่ โดยที่ไม่ได้บอกหนู รู้ตัวอีกทีคือเขาตกไปแล้ว อันนี้คือสั้นๆ แล้วได้ใจความเลย ทำไมหนูรู้สึกว่าแบบสังคมลงโทษหนูขนาดนี้ หนูชวนเพื่อนไปนั่งเรือดีๆสวยๆ แต่มันเกิดเหตุไม่คาดฝัน ไม่ได้อยากให้เกิดขึ้น มันคือเรื่องจริง เรื่องจริงกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

แม่แตงโม -หนูไม่ได้ดูแลน้องโม ในฐานะผู้จัดการใช่ไหม รู้ไหมว่าเขาดูแลกันอย่างไร คุณนั่งเล่นโทรศัพท์ ไม่ได้ดูแลว่าจะไปเข้าห้องน้ำตอนไหน

กระติก -เขาไม่ได้บอกใครเลย ตามคำให้การ ทุกคนเป็นพยานให้ได้ มีแซนคนเดียวที่รู้ เพราะหนูยืนใกล้ปอ รู้อีกทีคือได้ยินเสียง โมตกน้ำ ให้อธิบายกี่ทีหนูก็รู้แค่นี้จริงๆ

แม่แตงโม - แล้วทำอะไรอยู่

กระติก - หนูดูวิว หนูมี 2 หมวก หนูเป็นเพื่อนและผู้จัดการ เราไปเที่ยวกัน วันนั้นเราไม่ได้ทำงาน ถ้าทำงานเราจะดูแลนักแสดงอย่างดี เอาอะไรไปตรงไหน คุยกับทีมงาน แต่วันนี้เราชวนกันไปเที่ยวไปถ่ายรูปไปในฐานะเพื่อน ถ้าวันนั้นมีงานแล้วมันเกิดเหตุการณ์แบบนี้หนูยอมรับ หนูทำงานตรงนั้นได้ไม่ดี แต่เราเป็นเพื่อน แต่เราก็มีสิทธิ์เที่ยว จะโทษหนูยังไงก็ได้ หนูพูดจริง จริงที่สุดแล้ว หนูอยากให้โมไปเข้าฝันแม่แล้วบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่มันทำไม่ได้ ต้องเป็นหนูที่มานั่งอธิบาย หนูพูดไปแม่ก็ไม่เชื่อ เพราะหนูช้าเอง หนูผิดสองอย่าง คือหนูไม่โทรหาแม่ แล้วก็ไม่กล้าเผชิญหน้า แล้วก็ช้าไปทุกๆ เรื่อง หลายวันแล้วยังไม่โทร

แม่แตงโม - วันที่ไปนิติเวช มีคนเห็นว่าหนูไป เราอยู่กันแค่นั้นทำไมหนูไม่เข้าไปดูศพน้อง

กระติก - หนูไม่เข้าเพราะว่าเจ้าหน้าที่บอกว่าปิดแล้ว หนูมีพยาน แม่ให้หนูจำภาพโมแบบดีๆเถอะนะ หนูไม่ได้อยากเข้าไปนะแม่ ให้โมไปจากหนูให้จำภาพดีๆ

แม่แตงโม - มันเป็นการแสดงออกซึ่งความแปลกประหลาด มหัศจรรย์สำหรับคุณแม่มาก  ถ้าตอนน้องโมตกเรือช้าอีก 10 นาที หรือครึ่งชั่วโมงหนูโทร แม่จะให้อภัยนะ แต่นี่ 4 วัน เราถึงได้เจอกัน ถึงได้คุยกัน วันที่เจอศพน้องโมก็ไม่เห็นคุณ จะให้คุณแม่คิดยังไง มีอะไรปิดบังคุณแม่หรือเปล่า

กระติก - ไม่มีอะไรปิดบังคุณแม่เลยค่ะ นิดนึงก็ไม่มี หนูยอมรับว่าหนูช้า หนูเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น หนูก็โดนสังคมลงโทษทุกวันนี้ เพราะหนูไม่กล้าที่จะโทร นึกไม่ทัน ตั้งสติไม่ได้

แม่แตงโม - แต่หนูไปที่อู่เรือได้ น้องโมตกน้ำและหนูไปที่อู่เรือได้