เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวดี ๆ ที่กำลังสร้างความประทับใจไปทั่วโลกสังคมออนไลน์อยู่ในขณะนี้ เมื่อผู้ใช้งานเฟซบุ๊กชื่อว่า Chalad Ton Booncid ได้ออกมาเล่าถึงคุณลุงท่านหนึ่ง ที่หากมองแค่ภายนอกอาจดูไม่ค่อยน่าไว้วางใจนัก และถ้าเขาเป็นคนตัดสินคนแค่ที่ภายนอก ก็อาจทำให้เขาหมดโอกาสที่จะช่วยเหลือ และมอบชีวิตใหม่ให้กับคนดี ๆ คนหนึ่งไปเลย ด้วยเพราะเนื้อแท้ของคุณลุงท่านนี้เป็นคนที่น่าทึ่งอย่างมาก

โดยเจ้าของโพสต์ได้เล่าถึงเรื่องราวความน่ารักของคุณลุง บอกว่า ผมเกือบจะฆ่าลุงคนนี้แล้วครับ ประมาณอาทิตย์​ที่แล้ว​ ลุงคนนี้เเต่งตัวรองเท้าไม่ใส่ เสื้อผ้าเก่า ๆ มาแอบด้อม ๆ มอง ๆ ผม ในมุมมืด ที่อยู่ห่างจากร้านผมขายของประมาณ 20 - 30 เมตร ประจำ ผมเห็นเเบบนั้นผมก็เลยได้เดินไปถามพี่วินมอเตอร์ไซค์​​ และคนแถวย่านที่ผมขายของ เขาบอกว่าเจอลุงคนนี้บ้างแต่ไม่บ่อยนัก​ 
 

คนย่านนี้บอกว่าลุงเขาเก็บของเก่าบ้าง​ บางวันตอนเช้าจะไปขอข้าวกับพระกินย่านแยกอโศกตอนเช้า​ เรื่องการพักกินอยู่หลับนอนไม่รู้ว่าแกใช้ชีวิตยังไง

แล้วดึก ๆ อีกวันแกก็มาอีก​ ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปถามลุง ว่า​มาทำอะไรครับ ผมเห็นลุงมามองผมตั้งนานเเล้ว​ ลุงมีอะไรหรือเปล่า​ ลุงแกบอกว่า​ ลุงชอบงานของผม​ ผมเลยถามแกว่าถ้าชอบงานแล้วทำไมไม่เดินเข้ามาดูล่ะลุง​ ลุงแกตอบว่าลุงไม่กล้ามาดูหรอก ลุงกลัวผมจะว่า และกลัวลูกค้าจะรังเกียจลุง​
ผมเลยเรียกลุงมาดูงานผมที่ร้าน​ ลุงเเกบอกว่าชอบงานของผมมาก​ แกอยากได้วิชาจากผม เพื่อเอาไปซื้ออาหารกิน​ แกไม่อยากเป็นอยู่เเบบนี้เเล้ว​
 

ผมเลยจะสอนลุง แต่ผมไม่มีคีมเผื่อไว้นอกจากของผมเอง​ ผมเลยเเนะนำให้ลุงเอาของผมไปขายแล้วนำต้นทุนมาคืนผม​ ให้ลุงเอากำไรไปซื้อคีมมาแล้วผมจะสอนให้วันหลัง​

พอผมตกลงเอาของใส่ถุงเพื่อเตรียมให้ลุงไปขาย​ ลุงก็ได้จับถุงแล้วรีบเดินหนีไปอย่างเร็วจนผมคิดว่า​ คงจะไม่น่าได้เจอกันอีกแล้วล่ะ​ ลุงคงเอาของผมหนีไปแล้ว​ (ของที่ให้ไปผมบอกลุงว่าให้ลุงไปขายเอากำไร แล้วเอาต้นทุนมาคืนผม)
 

แต่เมื่อคืน ตอนที่ผมกำลังยุ่งกับลูกค้ามีอ้อมกอดอุ่น ๆ จากใครบางคนมากอดผม​ พอผมหันไปเป็นลุงคนเมื่อวานครับ แกบอกว่าแกขายได้ 3,000 บาท​ แกเอาต้นทุนมาคืนผม จำนวน 2,000​ บาท ลุงเเกบอกว่าแกดีใจที่สุดเลย​ แกไม่ต้องไปเก็บขยะ ไม่ต้องไปขอข้าวขอเงินคนเขากินแล้ว​ ต่อไปนี้แกจะได้มีเสื้อผ้าใหม่​ มีรองเท้าใหม่​

เอาจริง ๆ ผมไม่คิดว่าผมจะได้ของคืนแล้ว​ เพราะว่าแกเล่นได้ของแกรีบเดินหนีไปอย่างเร็วเลย วันนี้ผมเลยถามลุงว่าทำไมเมื่อวานลุงต้องรีบเดินขนาดนั้น
ลุงแกตอบว่าลุงต้องรีบไปขายงานนี้ ที่ซอยตรอกข้าวสาร​ (ตรอกข้าวสารอยู่ห่างจากผมสิบกว่าโล)​ เเกกลัวไม่ทันเดี๋ยวจะเช้าก่อน​ ตอนเช้าลุงแกต้องไปขายที่วัดเชตุวันอีก​ (วัดนี้ผมไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน)

บางทีการให้แค่นิดเดียว อาจทำให้คนลืมตาอ้าปากได้ทั้งชีวิต ถ้าผมปฏิเสธ​โดยไม่เดินไปคุยกับลุง​ ก็คงเหมือนผมได้ฆ่าคน และปิดทางเดินชีวิตที่พอจะมีแสงสว่างบ้างทั้งชีวิตของเเกเลยล่ะครับ