เป็นอีกหนึ่งเรื่องราวที่สะท้อนให้เห็นว่า การเลี้ยงลูก เลี้ยงเขาได้แต่ตัวจริง ๆ เพราะเมื่อเขาเติบใหญ่ จะหวังให้มาดูแลเลี้ยงดู ทดแทนพระคุณของพ่อ และแม่ ย่อมเป็นเรื่องเหนือการควบคุม เช่นเดียวกับเรื่องราวน่าเศร้าต่อไปนี้ ถูกเผยแพร่โดยผู้ใช้เฟซบุ๊กชื่อว่า Pasuri Tanehira ได้เผยแพร่จดหมายฉบับหนึ่ง ซึ่งเป็นของคุณสมพงษ์  นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ จ.สมุทรปราการ ส่งมาให้ เป็นจดหมายจากแม่ ถึงลูกทั้ง 4 คน ก่อนจากโลกนี้ไป

เนื้อความในจดหมาย ระบุว่า " หากชาติหน้ามีจริง ขออย่าให้พวกเราต้องมาเจอกันอีกเลยนะ ลูก ๆ ทั้ง 4 คนของแม่ เมื่อวันที่ 2 มีนาคม ที่ผ่านมา แม่มีอายุครบ 80 ปี ระยะเวลาที่ผ่านมา แม่ให้กำเนิดลูกชายถึง 4 คน แล้วยังช่วยพวกลูก ๆ ดูแลเลี้ยงหลานอีก 8 คน ก็เท่ากับว่าในชั่วชีวิตนี้ของแม่ แม่ได้ใช้สองมือของแม่เลี้ยงดูอุ้มชูลูก ๆ หลาน ๆทุกคนด้วยความรักถึง 12 คน
 

แต่ทว่า ตอนนี้ แม่แก่แล้ว แก่จนต้องคอยมองดูสีหน้าของพวกแกเพื่อความอยู่รอดของตัวแม่เอง โดยเฉพาะเมื่อ 4-5 ปีก่อน ตอนที่พ่อของพวกแกเสียไปแล้ว แม่รู้สึกได้ทันทีถึงความรำคาญที่พวกแกปฏิบัติตนต่อแม่ และนับวันยิ่งย่ำแย่เข้าไปทุกที ตอนที่พ่อของพวกแกจากไปใหม่ ๆ แม่หวังเหลือเกินว่าจะมีลูกคนไหนสักคนที่จะยื่นมือมารับแม่ไปอยู่ที่บ้าน บอกตรง ๆ ว่าแม่อยากใช้ชีวิตอยู่กับพวกแก จะคนไหนก็ได้แม่ยินดีทั้งนั้น แต่รอแล้วรอเล่า 2 เดือนผ่านไป แม่จำต้องทำใจยอมรับสภาพของความเป็นจริง ไม่มีลูกคนไหนยอมรับแม่ไปอยู่ด้วยเลย 

โชคยังดีที่พวกแกยังพอมีน้ำใจเหลืออยู่บ้าง ที่ในเวลานั้นพวกแกทั้ง 4 ผลัดเวรมาเป็นเพื่อนแม่ที่บ้านทุกคืน แบ่งกันคนละสัปดาห์ แม่ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้วในตอนกลางคืน แต่คิดดูแล้วแม่ก็มีอายุอยู่มาถึงป่านนี้จะต้องไปกลัวอะไรอีก แต่สิ่งที่แม่กลัวที่สุดคือความเหงา ลูก ๆ ของแม่ทุก ๆ คน พวกแกมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ รวมเวลาทั้งสิ้นเป็นเวลา 1 ปี กับ 9 เดือน หรือประมาณ 630 วัน ในฐานะของคนเป็นแม่ รู้สึกขอบคุณในน้ำใจของพวกแกที่มอบให้ในครั้งนั้น ช่วงแรก ๆ ที่มาอยู่เป็นเพื่อนแม่ ทุกอย่างดูดีมีความเอื้ออาทรให้แม่อยู่บ้าง แต่พอวันเวลาค่อย ๆ ผ่านไป สีหน้าของพวกแกก็แลดูย่ำแย่ลงทุกวัน พอเหยียบเข้ามาถึงบ้านแม่ ไม่มีคำทักทายสักคำ เวลาออกจากบ้าน คำอำลาสักคำก็ไม่มีเช่นกัน แม่เหมือนสิ่งไม่มีชีวิตชิ้นหนึ่งที่ถูกวางอยู่กลางบ้าน 

บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกับว่าพวกแกกำลังเดินเข้าออกโรงแรม แล้วมียายแก่แปลกหน้าที่นั่งมองหน้าพวกแกที่เดินผ่านไปมา เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่มีความผูกพันกันเลยแม้แต่น้อย แม่กลัวที่จะทำให้พวกแกรำคาญ หรือรังเกียจ แม่ไม่ได้กินข้าวฟรีของพวกแกแม้แต่คำเดียว เสื้อผ้าข้าวของแม่ก็ซื้อเองทุกอย่าง แม้กระทั่งสตางค์แดงเดียวก็ไม่เคยใช้ของพวกแก เพียงแค่พวกแกยอมแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแม่บ้าง แค่นั้นแม่ก็รู้สึกเป็นบุญคุณเหลือหลายแล้ว

ถึงแม้แม่จะพยายามวางตัวอย่างระมัดระวังที่สุด ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวชีวิตส่วนตัวของพวกแกเลย แต่พวกแกทุกคนก็ค่อย ๆ ห่างหายจากบ้านแม่ไปทีละคนแบบไม่ต้องมีคำร่ำลา ไม่มีใครแวะมาเยี่ยมเยียนแม่อีก แต่ยัดเยียดเอาความเหงามามอบให้แม่แบบไม่มีความปราณีกันเลย